Herdenken

Een half jaar geleden begon de dag doodgewoon, een dag als alle andere. Tenminste, als je een dag in de lockdown in het rare, enge coronatijdperk waarin we waren terechtgekomen als normaal kon beschouwen.
Ik was vrij, maar de kinderen moesten “naar school” en mijn lief aan het werk, en dus waren we allemaal vroeg op. Wat ik precies heb gedaan, die dag, kan ik me niet herinneren. Aan de krabbels in mijn schrijfboek te zien heb ik een poging gedaan met mijn verhaal verder te gaan, maar verder dan een halve bladzijde kwam ik die dag niet. We aten, dronken koffie en thee, maakten plannen voor het weekend. Geen leuke plannen, mijn lief had een opruimbui, maar niettemin plannen. Zo’n dag was het, zo’n doodgewone dertien-in-een-dozijn-dag.
‘Nou ja,’ zei mijn lief aan het eind van de ochtend. ‘Ik krijg nou een gek mailtje! Mijn collega bedankt ons voor het yogamatje!’
‘Hebben jullie hem een yogamatje gestuurd? Voor zijn verjaardag of zo? Misschien iemand die de lief en leedpot beheert?’
Maar er was geen lief-en-leedpot, de collega was niet jarig en bovendien was hij geen type voor yoga. Het was een grappig mysterie dat enig heen en weer gemail rechtvaardigde. We moesten erom lachen. Het was een verhaal om te vertellen bij het skype-koffiemomentje met een vriendin die ver weg zat en die we door dat “nieuwe normaal” veel te lang niet live zouden zien. Het mysterie was toen inmiddels opgelost; het was een kadootje van de werkgever, voor al die mensen die thuis ineens een nieuw evenwicht moesten opbouwen. Bij het uitreiken ervan aan mijn lief, werd er een foto gemaakt, voor op het intranet van het werk. Ook al droeg mijn lief dan kleren die hij in geen miljoen jaar naar zijn werk aan zou doen. Het is geen al te charmante foto geworden, maar wel de laatste van zijn leven, en alleen al daarom dierbaar.

Een paar uur later was er niets meer normaal aan de dag, zelfs als je Corona buiten beschouwing liet. Niets meer normaal aan ons leven. Niets meer dat ooit nog weer normaal zou worden.

Vandaag is het een half jaar geleden. Een half jaar van niet-normale dagen. Een half jaar waarin we ons proberen vast te klampen aan kleine lichtpuntjes tussen al het zwart. Een half jaar waarin we een nieuw normaal hebben moeten uitvinden, en waarin dat regelmatig maar amper lukt.
Een paar maanden geleden leek vandaag me een goede dag voor de herdenking die we door alle maatregelen nog steeds niet hebben kunnen houden, tenminste niet op de manier zoals mijn lief die verdiende. Maar de omstandigheden zijn daar nog steeds niet naar.
En dus herdenken we vandaag zelf, in het kleine verband dat we sinds een half jaar zijn.

Het is een dag als alle andere, zo’n dag die net zo min normaal is als de dag hiervoor was, of de dag van morgen zal zijn. En toch is vandaag nog net iets minder normaal, het gemis nog net iets groter, of in ieder geval nog meer op de voorgrond.
Vandaag brand ik een kaarsje, een lichtpuntje in het zwart.
En ik weet dat ik die vanaf morgen vast weer ga zien, die lichtpuntjes. In mijn kinderen, in de mensen om me heen, in al het moois dat de wereld nog steeds te bieden heeft.
Maar vandaag even niet.