Kakelbont

We zijn neergestreken in Villa Kakelbont. Toegegeven, er is geen aapje en er staat geen paard op de veranda, maar dat heeft er ook mee te maken dat er geen veranda is. Er staat wel een paard in de tuin. Een houten paard, maar toch.

Na het Ikea-huis waar alles licht, wit en functioneel was, is dit bepaald een cultuurshock. Hier is niets wit en bij de inrichting is functionaliteit duidelijk geen overweging geweest. Het begint al bij de deurmat in de vorm van een New Yorkse putdeksel. De kinderen zijn meteen enthousiast en dat wordt alleen maar erger als ze de geel geverfde kast voor lego-bouwwerken zien.

Het is een overweldigend huis. Waar je maar kijkt is er iets te zien. Er is lelijk vloerzeil, psychedelisch behang, een ouderwets groene wastafel en een knalrode wc-bril. De muren zijn volgehangen met kindertekeningen die naadloos overgaan in tekeningen op de muur zelf. Ieder houten krukje, stoeltje of kast is geverfd in felle kleuren, al dan niet voorzien van woeste motieven waarin onder andere vogelpoten en hotdogs te herkennen zijn. Naast de keuken is op een strook behang met een dessin dat verder nergens terugkomt een klimwand gemaakt. De bordjes op de deuren van de wc en badkamer zijn gemaakt van strijkkralen. Er is moois, maar er is ook veel lelijks en niets, niets past bij elkaar. Het bord waar duizend keer “be calm” op staat is mogelijk een reminder van de interieurdesigner aan zichzelf dat je het ook te (kakel)bont kunt maken.

‘Het lijkt wel het soort huis waarin wij wonen!’ roept de twintiger uit. Ik trek mijn wenkbrauwen zo hoog op dat ze bijna mijn haargrens raken. Dit kan hij niet menen. Mijn huishouden van Jan Steen is op geen enkele manier te vergelijken met dit vreemde, gekke huis, vol creatieve energie.
‘Echt, dat krijg alleen jij voor elkaar, om zo’n huis te boeken!’
Ik besluit het aan te nemen als het compliment dat het bedoeld is te zijn.

Op de deurpost van halletje naar keuken is met streepjes aangegeven hoeveel de kinderen in de loop der jaren zijn gegroeid. Het hoogste streepje is voor iemand die de eerste letter van zijn achternaam erbij gezet heeft gekregen. Een vriend van de familie, constateren wij. Een reus is het, die te groot lijkt om permanent in dit volle huis te wonen.
Misschien is het de vader van Pippi, bedenk ik, die een keertje is langsgekomen om te zien hoe het zijn dochter vergaat in haar villa, zo zonder paard en aapje.