Keuzes

De Engelsen hebben er een prachtige term voor: “Pennywise, poundfoolish”.
Over kleine aankopen uren dubben en je uiterste best doen het goedkoopst uit te zijn, terwijl je bij grote uitgaven niet op een eurootje meer of minder let.
Ik heb iets dergelijks met beslissingen. Wat kan ik lang twijfelen over welk notitieboek ik moet gebruiken, of de vulpen die ik op het oog heb wel echt zijn geld waard is, en welke kleur inkt ik zal gebruiken. Een auto daarentegen kan binnen een half uur aanschaffen. Goed merk, niet te oud, ziet er goed uit. Inpakken en wegwezen.

Ik hou ook gewoon niet van vergelijken, uitzoeken, opties bekijken.
Dat was bij onze keuken al een ding. Niet voor niets hebben mijn lief en ik bijna twintig jaar met een spuuglelijke keuken gedaan. Iedere keer dat we de moed hadden opgevat om bij een keukencentrum te gaan informeren naar iets nieuws raakten we overweldigd door alle keuzes die gemaakt moesten worden. Wel of geen greepjes? En wat voor greepjes dan? Een grote bestekbak of twee kleine? De oven op ooghoogte of toch liever de magnetron? En wat voor kraan wil je, er is keuze uit zeshonderd modellen. Zelfs toen de apparatuur het begon te begeven, de afzuigkap weg moest omdat we een groter raam kregen en er een gapend gat overbleef toen het bakbeest van een vriezer weg moest lukte het ons niet de stap te nemen.

Nu is de grootste verbouwing sinds ik hier woon gaande. Ik was nog wel zo tevreden met hoe we het hadden aangepakt. De man bij de badkamerwinkel maakte een fijne 3d presentatie, zodat we met eigen ogen konden zien hoe het zou worden. Hij kon zelfs de douchecabine openen en de douche laten stromen. Vanuit iedere hoek konden we de nieuwe badkamer zien, we waanden ons al bijna in een welness centrum. Hij had ook goede suggesties: zo min mogelijk voegen in het natte gedeelte, een nisje als kast. Zo was het nog niet eens zo moeilijk om keuzes te maken. Binnen een paar uur was het beklonken.

De dag voordat de verbouwers dan eindelijk begonnen (want je kunt dan misschien snel beslissen, de daadwerkelijke uitvoering laat nog een behoorlijke tijd op zich wachten) sprak ik met vriendin L. Ze vertelde dat ze een tas had laten maken en liet me de mails tussen haar en de tassenmaker zien. Wat voor formaat ze wilde en wat voor stof. Wat ze vond van het papieren voorbeeldmodel dat speciaal voor haar was gemaakt. Hoe ze de voering voor zich zag, en hoeveel vakjes erin moesten. Waar de sluiting van gemaakt moest worden. Het ging maar door, over en weer.
Ik realiseerde me dat ik driehonderd keer minder met de badkamermensen had gemaild over mijn wensen dan zij met haar tassenmaker.

En daar was de paniek. Om zeven uur ’s ochtends van Verbouwingsdag, de datum die al weken in de agenda stond. Wat had ik gedaan? Ik had lang niet genoeg rond gekeken, was met de eerste de beste tegels akkoord gegaan, had niet zelf nagedacht over het ontwerp. Ik wist potverdorie niet eens meer wat voor kranen ik eigenlijk had uitgezocht! En waar zat mijn verstand toen ik deze tegels uitkoos? Nu ging het toilet beneden totaal niet meer bij de gang passen. En had vriend G niet gezegd dat ik een toiletruimte beter zo rustig mogelijk kon houden?

Ik probeerde  me voor te stellen wat mijn lief zou hebben gezegd om mijn bloeddruk naar beneden te krijgen en mijn hartslag rustig. Het komt goed, zou hij zeggen, je hebt het goed gedaan.

Rijd je niet vol tevredenheid in je leuke auto die loopt als een zonnetje? En hoe blij ben je met de keuken, die we uiteindelijk dan toch samen in een dik uurtje hebben uitgezocht? Weet je nog, ons eerste koophuis, dat ik in mijn eentje heb bezichtigd omdat de markt zo overspannen was dat je bij ieder huis dat te koop kwam er als de kippen bij moest zijn? Allemaal verhalen waar we nu om moeten lachen.
Het werkte. Een beetje. Een klein beetje.
Want samen poundfoolish zijn levert vaak grappige anekdotes op voor later, maar het in je eentje zijn is lang zo geestig niet.