koffie

Iemand op twitter stelde de vraag: van welk eten of drinken vind je het jammer dat je het niet lust?
Koffie, dacht ik meteen. Ik zou graag kunnen genieten van een lekker bakkie pleur.
Toegegeven, opgekruld op de bank onder een dekentje met een goed boek, liefst wat chocola onder handbereik, en een groot glas hete thee heeft ook zijn charme, maar een grote slobberbak cappuccino à la Friends is toch wel ultiem.
Zeker nu er steeds meer ingewikkelde koffies op de markt komen. Was voorheen thee de enige warme drank waarbij je kon variëren, nu is er voor elk wat wils; koffie verkeerd, latte, macchiato, alleen al voor de namen zou je koffie gaan drinken.
Maar helaas.

Als kind dronk ik wel koffie. Met sloten melk en suiker, dat wel.
Mijn vader zei altijd dat je van teveel koffie drinken rood haar kreeg. Ik had genoeg roodharige neven en nichten om te geloven dat er iets van waarheid in die bewering zat. Misschien moest je het daar zwart voor drinken, dacht ik erbij, want hoeveel koffie ik ook naar binnen slurpte, mijn haren bleven saai donkerbruin.
Op mijn veertiende had de moeder van een vriendin bij wie ik op bezoek was koffie voor ons gezet. In alle pubergegiechel en -geklets was ik vergeten die op te drinken. Ik herinner me nog steeds het teleurgestelde verwijt in de stem van de moeder: ‘Je hebt je koffie niet eens opgedronken! ’ waardoor ik me verplicht voelde de inmiddels koud geworden drab alsnog op te drinken. Het was mijn laatste kopje koffie. Ik werd er onwijs misselijk van en daarna kon alleen al de geur een braakreflex bij mij oproepen.

De hele cappuccino-rage is aan mij voorbij gegaan. Geen starbucks fancy koffietjes voor mij, met spices die je vooral in het Engels moet zeggen omdat ze dan nog lekkerder klinken. Speciale koffie voor in de winter, zomerse koude varianten. Ik heb ze geen van allen geproefd.
Ik hou het bij thee. Wel zo veilig.

Daarom dacht ik ook even dat de “buy me a coffee”- trend aan mijn neus voorbij zou gaan.  Terwijl het me zo leuk leek, de lezer aan de ene kant van het scherm die geniet van mijn inkijkjes in mijn leven en me trakteert op een grote cappuccino die ik aan mijn kant van de computer opdrink. Alsof we samen even bijpraten. De boel de boel laten terwijl ik met mijn lepeltje door het schuim van de melk ga en er een figuurtje in trek.  Niet dat ik per se iets moet verdienen met mijn blogs, die blijf ik toch wel schrijven, ook al heb ik geen idee of ze worden gelezen. Maar het heeft iets gezelligs, dat samenspel tussen lezer en schrijver.  Niet verplicht, zeker niet, en lekker blijven lezen kan ook zonder enige bijdrage. Maar af en toe een keer een koffietje delen, dat zou leuk zijn toch? Of thee, dan, in mijn geval.

Buy me a tea is het op mijn website geworden. Maar misschien, heel misschien probeer ik het toch nog eens een keer met die koffie. Het leven is te kort om te laten bepalen door een moment uit de oertijd, toch?
En wie weet wordt mijn haar dan ook ooit wel eens rood.