Het was nog geen rokjesdag, nog lang niet. Maar er zat iets in de lucht.
Volgens meteorologen was de lente al begonnen. En hoewel ik vasthoud aan de 21e maart als begin van dat heerlijke voorjaar, toch voelde ik, rook ik, proefde ik al iets van de belofte.
Het was een dag waarop ik vrolijk was wakker geworden. Moe, maar vrolijk, na een bizarre droom over een Dirk-tas vol bankbiljetten, asperges die werden gestolen en een nachtelijke picknick op het strand. Het was een dag waarop ik kleine mien zonder te liegen kon wakker maken met de stelling dat het zonnetje al op was. Het was een dag waarop ik zingend naar mijn werk ging. Niet omdat ik geen problemen verwachtte, of omdat ik wist dat ik alles zou afkrijgen wat ik wilde doen, maar gewoon omdat het kon. Ik zong uit volle borst en ik kwam nou eens niet kleddernatgeregend aan bij de bushalte.
De wind was gaan liggen. De bloemetjes in de boom die precies tot aan mijn slaapkamerraam reikt bleven erin zitten, zodat ik bij het wakker worden meteen een leuk uitzicht had.
Zo’n dag was het.
Het was geen rokjesdag, nog lang niet, maar het was een beginnetje…
In de bus mijmerde ik erop los, want zo’n dag was het ook. Mijn gedachten gingen van bloemen naar een zin uit een liedje, naar dassen en sjaals en naar shirts met korte mouwen. Ik wist dat ik die vandaag niet zou dragen. Maar voor de allereerste keer dit jaar kon ik me weer voorstellen dat de dag waarop ik dat wel zou doen daadwerkelijk kon aanbreken.
Op de echte rokjesdag.
Die deze dag eindelijk meer was dan een denkbeeldige, onbereikbare stip op de horizon.
