Lentefair

‘Zul je zien dat het me meer kost dan het me oplevert,’ had ik van tevoren nog gezegd. Ik ken mezelf, een leuke beurs heeft aan mij een goede. Ik vind altijd stands met dingetjes die ik niet kan weerstaan. En hoeveel boeken zou ik nu helemaal verkopen op zo’n zonnige middag in mei?
Toch had ik toegezegd te komen. De beurs in kwestie heette de Lentefair en de boekhandel waar ik zou signeren was van de kleindochter van mijn oude buurvrouw. Je zou voor minder naar het verre Drenthe afreizen.
De navigatiemevrouw van de auto had zich iets vergist in de tijd die we erover zouden doen. Ze is nog van de oude stempel en vindt dat je best met 120 kilometer per uur door de polder kan scheuren. Maar het gaf niets want het was gezellig in de auto en bovendien duurde het best een tijd voordat ik alle familiebanden haarfijn aan de pubers had uitgelegd.
Mijn nicht wilde langskomen, had ze gezegd, samen met haar dochter. Dat ik een nicht heb met kinderen die zelf al volwassen zijn, blijft een fascinerende zaak voor de pubers. ‘En S dan,’ voerde ik aan, ‘Die is net zo oud als ik en toch is zijn moeder mijn nicht. Zijn opa was mijn oom.’ Mindblowing vinden ze het. Ze proberen het zich voor te stellen met hun eigen neven en nichten maar kunnen zich er toch geen beeld bij vormen.

Het was warm en zonnig in dit deel van Drenthe dat nog een stuk verder van mijn geboortegrond vandaan bleek te zijn dan ik van tevoren had ingeschat. Des te bijzonderder dat mijn grote nicht en haar dochter toch de moeite namen te komen. En niet alleen zij, ook een andere nicht (de dochter van de tweelingzus van de moeder van de andere nicht, legde ik de pubers uit, waardoor het hen nog meer ging duizelen) kwam opdagen.

Ook mijn lieve vriendin G, lang genoeg in mijn leven om ook familie te zijn, kwam langs en natuurlijk ook de familie van de boekhandelaarster, die mij van vroeger kende omdat ik destijds schuin tegenover ze woonde. Een van haar tantes was mijn oppas van vroeger. Als zij niet kon vroegen mijn ouders iemand anders om op ons te passen, maar wij wilden altijd liever deze G, met wie we zo gezellig konden kletsen en die ons altijd probeerde te laten inzien hoe geweldig Elvis Presley was.
‘O ja!’ herinnerde ik me ineens, ‘Jij had altijd zo’n levensgroot kartonnen bord van Elvis in je kamer staan. Soms keken we uit het raam en dachten we dat jij naar ons stond te kijken. Maar dan wisten we het weer: het was Elvis maar.’

Gek hoe dat gaat met herinneringen. Na het signeren hielden we een kleine familiereünie waarbij de anekdotes over elkaar heen buitelden. Er kwamen ook gebeurtenissen naar boven die we nooit eerder met elkaar hadden gedeeld.  We praatten en lachten en gedroegen ons genant in de ogen van de pubers, en daar lachten we dan weer om. We spraken Gronings en hadden het over mensen die zo vanzelfsprekend in onze familiestamboom zitten dat we aan een half woord genoeg hadden. Toen de pubers het niet meer konden volgen was het onduidelijk of het door het Gronings kwam of door de brij van namen van broers, zussen, neven en nichten.

‘We zeiden thuis nooit dat we van elkaar hielden,’ zei nicht M op een gegeven moment, ‘maar uit alles bleek wel dat het zo was.’
Zo ging dat vroeger, in het nuchtere Drenthe. We waren het erover eens dat het goed is dat we het nu wel tegen onze kinderen zeggen. En weer zeiden we het niet tegen elkaar. Maar ze kwamen wel speciaal voor mij en we gaven elkaar knuffels en waren blij dat we elkaar zagen. En bij het afscheid was het “stief drukk’n en een dikke smok”.
Dus eigenlijk was het nu ook wel duidelijk.

En ja, veel viel er niet te signeren. En ja, ik vond allerlei leuks in verschillende standjes dat ik niet kon laten liggen en heb veel meer gekocht dan ik had gepland.
Maar als ik de balans opmaak kan ik toch niet zeggen dat het me meer heeft gekost dan het me heeft opgeleverd.