leve de liefde

Mijn ouders vierden hun 45-jarige bruiloft. Mijn vader was toen nog niet ziek, dus ik geloof niet dat er een achterliggende gedachte was dat ze de vijftig jaar wellicht niet zouden halen. Ze vierden het gewoon omdat het iets was om te vieren, en omdat je dankbaar mag zijn voor de mooie dingen in het leven en je moet vieren wat je vieren kunt.
Het jaar erna was mijn vader te ziek om nog van zijn trouwdag te genieten en een maand later overleed hij.
Mijn lief en ik vierden alles. Verjaardagen natuurlijk, maar ook de liefde. Onze halfjaar-verkeringsdag hebben we zeker tien keer gevierd, ook toen we al lang wisten dat het niet meer de vraag was of we het nog wel een half jaar met elkaar zouden uithouden. Op de dag van de eerste kus deden we altijd iets leuks met zijn tweeën en toen die tien jaar geleden was trouwden we.
Ik wist dan ook meteen dat ons twaalfeneenhalfjarig huwelijk met een feestje moest worden herdacht. Maar wel op de dag dat we dertien jaar getrouwd waren, want een feestje in de winter is maar een half feestje.

Het kasteel waarin we trouwden was na jaren afgesloten te zijn geweest weer open voor publiek, zodat we de cirkel rondmaakten door daar het feest te houden. We heroverden daarmee ook onze trouwlocatie, die toch een zwart randje had door het overlijden van mijn tante op onze bruiloft.

En wat een feest was het. Grote Mien die koste wat het kost het massief marsepeinen hart van de bruidstaart wilde opeten en zich daar manmoedig doorheen sloeg, tot misselijkmakens toe. Kleine Mien, die met haar ingevlochten bloemen in het haar de blits maakte toen ze niet van de dansvloer af te slaan was en zelfs bleek te kunnen breakdancen. Vrienden, familie, collega’s met wie we gezellig kletsten. De ‘fotostudio’ die Grote Mien met haar neef runde en die ons foto’s opleverde van mensen met halve hoofden, kroonluchters, knuffeldieren en alles waar hun oog op viel en wat ze de moeite waard vonden om te fotograferen. De lol, de liefde.

Ook na het feest gingen de mooie herinneringen door. Grote Mien sloot zich ’s nachts al slaapwandelend buiten de hotelkamer, een verhaal dat het goed blijft doen. Weken later kregen we nog lieve berichtjes van mensen die de koekjes hadden gebakken uit het potje dat we hadden meegegeven als bedankje, en die daardoor weer aan het leuke feest terugdachten. Allemaal dankzij onze liefde, die maar door bleef gaan.

De dag na het feest hadden we – heel hip-  een afterparty in onze tuin, waarop we de overgebleven bruidstaart opaten met de buren. Wij zaten daarbij op het bankje dat we van hen hadden gekregen. Het bankje dat inmiddels aan een flinke opknapbeurt toe was en dat ik, na de nodige reparaties door de buurjongen, nu aan het verven ben.
Het bankje dat een glimlach op mijn lippen brengt en tranen in mijn ogen.