Ze zijn op vakantie geweest, de vier 70+ vriendinnen die de hele coupé in beslag nemen met hun aanwezigheid. Ze hebben enorme koffers bij zich die ze onhandig in het gangpad laten staan. Zelf gaan ze ook niet zitten omdat ze iedereen die binnenkomt willen waarschuwen niet te struikelen over hun bagage. Pas als een hulpvaardige jongeman de koffers tussen de banken helpt duwen nemen ze plaats. Ze bedanken de man uitvoeriger dan zijn inspanning rechtvaardigt. Hij glimlacht er ongemakkelijk onder.
Ze doen me denken aan hoe ik op mijn vijftiende met een vriendin op tienertoer ging. Onze tassen waren kleiner maar ons optreden in de trein niet bepaald.
De jongste van het stel begint op zangerige, licht zeurende toon een relaas over een rolkoffer waarvan tijdens een andere reis een wieltje afbrak. Haar toehoorders kennen het verhaal al, of vinden het net zo oninteressant als ik, want ze onderbreken haar geregeld en begrijpen haar expres verkeerd waardoor de anekdote een hilarisch karakter krijgt. Ze moeten er zelf hard om lachen.
‘Nou zeg,’ zegt de vertelster een tikje beteuterd. ‘Nou moeten jullie niet melig worden.’
Het antwoord is precies hetzelfde als ik zou hebben gegeven als vijftienjarige wanneer iemand dat tegen mij had gezegd: ‘Dat zijn we al!’
Er volgt meer geschater.
Meisjes van vijftien, meisjes van vijfenzeventig. Altijd lachen.
