Meme

‘We kunnen wel memes gaan maken van mama’s rare gedrag.’
Ik weet niet eens wie het zei, vang het vanuit mijn oorhoeken op.
‘O ja! Of een Youtube kanaal!’
‘O! Zullen we dat doen? Een broer-zus kanaal met hoe erg onze moeder is!’
Ik probeer het goedmoedig te labellen als een voorbeeld van de band tussen broer en zus, al baart het me enige zorgen dat mij belachelijk maken kennelijk nodig is om die band te versterken.

Mijn gedrag is al dagen punt van discussie. Volgens de kinderen doe ik raar, vreemd, maf en ronduit bizar.
En waar ze het vroeger vreselijk vonden als ik een stemmetje opzette om hen te imiteren, zien ze er absoluut geen been in om mij na te doen. En niet eens erg waarheidsgetrouw nog ook.

‘O! De deur!’ is een all-time favourit dezer dagen. Het zinnetje wordt met een zekere hysterie uitgesproken en gaat gepaard met een idiote beweging waarbij beide armen theatraal in de lucht worden gestoken. Ik sluit niet uit dat ik ooit blijk heb gegeven van enige ergernis toen de voordeur weer eens niet goed was afgesloten en daardoor openwaaide. Maar dat ik daarbij mijn handen ten hemel zou heffen is natuurlijk uitgesloten. Zolang ik de enige redelijke persoon in dit huis ben is het helaas altijd twee tegen één en kunnen zij doen alsof zij over de echte feiten beschikken.

Een andere “meme” die het goed doet bij puber en twintiger is die waarin ik als een volleerde kleuterjuf mijn vinger op mijn lippen leg om de kinders tot stilte te manen. Die beweging heb ik wél gemaakt, zij het ongetwijfeld niet zo overdreven als mijn nageslacht het er nu doet uitzien. Dat ik me van mijn kleuterjufkant moest laten zien had bovendien niet met raar gedrag van mij te maken, maar met dat van die twee die in een Zweedse supermarkt zo hard stonden te tetteren dat niet alleen de andere aanwezige Nederlanders zich ergerden aan die stomme Nederlanders-op-vakantie.

Geholpen heeft mijn nonverbale vraag om het wat rustiger aan te doen overigens niet. De twee moesten zo hard om mij lachen dat ze nog veel meer lawaai maakten in de supermarkt.
‘Had je niet door dat we je de hele dag belachelijk hebben gemaakt, mam?’  vragen ze een paar dagen later. ‘We hebben je de hele tijd nagedaan!’
Dat verklaart het gegiechel dat ik zo nu en dan hoorde. En de vervolmaking van de persiflage.
Ze moeten lachen om mijn verontwaardigde gezicht. ‘Als je ons als kleuters behandelt, dan krijg je dat!’
‘Als jullie je niet als kleuters gedragen, dan hoef ik jullie niet als…’

Maar mijn redelijke argumenten gaan alweer verloren in gelach, en in nog meer ideeën over het aan de kaak stellen van mijn waanzin.
Twee tegen één. Toen ik zelf nog een kleuter was, was dat ook al niet eerlijk.