Missen

Zoveel te delen en zo weinig gehoor.

Dat ik je zo mis.

Dat het alweer de vierde Koningsdag was zonder jou, de vierde keer jarig. Dat het zonnige weer me terugwierp naar dat eerste jaar, toen het voor het eerst met een dreun tot me doordrong dat de wereld voor anderen wel gewoon doordraaide. Een echte Koningsdag werd niet gevierd, vanwege alle coronamaatregelen, maar een buurman had bedacht een feestje-op-afstand te bouwen. Op het dak van zijn carport stond hij te swingen op harde muziek, zag ik toen ik naar de oudpapierbak liep. Daarna zat ik achter het huis en hoorde ik uit allerlei tuinen vrolijke stemmen, gerinkel van glazen, het geluid van gezelligheid. En dat terwijl het in mijn eigen tuin zo akelig stil bleef. Hoe hard het besef aankwam.

De vondsten van de vrijmarkt van dit jaar. De drie horloges die de puber heeft gescoord. De ene, met de flamingo’s, is een hommage aan jou, en aan je kleurige overhemden. Hoe ontroerend ik dat vind.

Dat ik je zo mis.

Hoe groot de pubers alweer zijn, de ene die examen gaat doen, de ander die stage gaat lopen. Dat ik nu al zakdoekjes insla voor bij de diploma-uitreiking. Hoe gaaf het is om bij de volleybalwedstrijden van de kleine puber te kijken, en hoe fijn het zou zijn als jij zou meejuichen op de tribune.

Dat ik je zo mis.

Hoe jarig zijn al drie jaar niet meer iets is om me al weken van tevoren op te verheugen. Dat ik jouw allerlaatste cadeau aan mij maar mondjesmaat gebruik omdat ik niet wil dat het opraakt. Hoe graag ik nog iets van jou had willen krijgen of mij het hoofd had willen breken over wat ik voor jou zou kopen.

Dat ik je zo mis.

Dat ik er een feestelijke verjaardag van heb proberen te maken, maar dat ik toch ook moest huilen.
Omdat ik je zo allesoverheersend, tot in het diepst van mijn vezels mis.