Op 13 mei 2007 overleed mijn vader. Het was Moederdag, de eerste Moederdag met kleine Mien erbij. Drie dagen later, op de verjaardag van mijn lief, stond ik kleding te passen voor de begrafenis. Op de vraag van de verkoopster voor welke gelegenheid het was, barstte ik in huilen uit.
Dit jaar valt zijn sterfdatum weer op Moederdag, de eerste Moederdag die ik moederloos doorbreng.
De band met mijn moeder, die al brozer was geworden vanaf mijn tienerjaren werd na het overlijden van mijn vader alleen nog maar slechter. En met ieder jaar dat onze verwijdering duurde werd het moeilijker me die andere moeder van daarvoor te herinneren. De moeder die zoveel vrijwilligerswerk deed, die alle verjaardagen van familie en kennissen, hoe ver ook, onthield, die ons voordeed onze talenten niet alleen voor onszelf in te zetten, van wie ik leerde altijd een briefje achter te laten als ik weging en nooit boos te gaan slapen. Het voelt alsof we haar mede daardoor tekort hebben gedaan in de dankdienst voor haar leven.
Deze Moederdag rouw ik. Om mijn vader. Om mijn moeder. Maar ook om het onbegrip, het onvermogen, het gemis.
Geen moeder om in het zonnetje te zetten dit jaar. Behalve de moeder die ik zelf ben. De moeder die het anders kan doen. Beter, hopelijk.
