Nuchter

In de categorie “onderweg kom je altijd iets tegen” zien we tijdens een wandeling een man tegen een paar half-manshoge letters geleund staan. Er moet nog iets met die metalen en zo te zien behoorlijk zware letters, dat is duidelijk, maar eerst heeft hij pauze. Misschien wacht hij op zijn maten of verzamelt hij alleen maar moed om de robuuste letters verder te dragen. Hij ziet eruit alsof hij elk moment een zakje shag tevoorschijn kan halen om geroutineerd een sigaretje te draaien, met één vinger een los stukje tabak van zijn tong halend voor hij het vloeitje dichtlikt.
‘Mogen we raden?’ vraag ik. Ik heb een R ontdekt en een E en nu we dichterbij zijn gekomen zie ik een A en een tweede R.
‘Rare,’ maak ik ervan. Dan zie ik de Y die iets verderop staat.
‘Het wordt vast een naam of zo.’
De man grijnst, en haalt zijn schouders op. Niet omdat hij het niet weet maar omdat hij ons wil laten gissen. Hij is blij met de onderbreking die zijn pauze van de zware arbeid wellicht wat langer laat duren.
‘Daar staan ook nog twee M’s.’
Hij wijst naar twee roestbruine metalen letters met gloeilampen erin die als een kunstproject op het strandje bij de recreatieplas staan.

‘Marry me!’ flap ik eruit. Ik heb de neiging er snel aan toe te voegen dat het een gok is en niet bedoeld als een hartenkreet of uitnodiging.
‘In één keer goed.’
‘Ga je trouwen?’
Hij niet, blijkt. Hij is alleen maar de lettersjouwer.

Een deel van mij wil best blijven staan om de afloop te bekijken. Wat heeft hij/zij aan? Heeft hij/zij champagne meegenomen? Is er een filmcrew om het vast te leggen? Maar verder gaat het. We moeten naar huis, op tijd terug zijn voor het eten.

Mijn loopmaatje en ik bespreken tijdens het lopen de romantiek van een aanzoek en hoe prozaïsch het er bij ons eigenlijk aan toe is gegaan. Dat heb je met nuchtere Noorderlingen.
Mijn lief en ik bespraken ons tienjarig jubileum en bedachten dat dat een leuke aanleiding was om te trouwen. Ik snapte niet zoveel van vriendinnen die smachtten naar een aanzoek en ondertussen hun geliefden te pas en te onpas hints toewierpen over wat ze wilden. Het misverstand dat je een bruiloft minimaal een jaar van tevoren moet plannen heb ik ook nooit begrepen, noch de appelflauwte van de mevrouw in de bruidswinkel toen ze hoorde dat ik mijn jurk nog díe zomer wilde hebben en niet pas het jaar daarop. Als die aanloop naar dat huwelijk al zoveel tijd en moeite kost, hoe moet het dan als eenmaal de sleur toeslaat en het gewone leven met zijn alledaagse ergernissen de romantiek platslaat?

Op de bank ’s avonds denk ik er nog over na. Iemand in H is nu erg gelukkig, mijmer ik. Of de ander dieptriest. Daar sta je dan, met je zeven loodzware letters op dat lullige strandje.
En zelfs als ze (of hij) “ja” zegt, hoe dan verder? Vroeg of laat moeten de letters teruggesleept worden, net als romantiek zijn ze beperkt houdbaar. De sjouwer doet niet eeuwig over zijn sjekkie en wil misschien ook wel voor het eten thuis zijn. Of in ieder geval voor het donker.
Of zou het aanstaande bruidspaar het zelf doen, als een ultieme test voor hun vermogen om samen te werken? Ieder romantisch gevoel zou mij snel vergaan als ik zo’n onhandig ding moest sjouwen naar een auto die per definitie te ver weg staat.

In de serie waar ik naar kijk is ook al sprake van een aanzoek. Alleen is de bruid-in-spe op het moment suprème met iets anders bezig, onderbreekt ze de speech van haar toekomstige echtgenoot en zegt de vervangende speecher per abuis het codewoord om het vuurwerk te ontsteken waarna alles in vlot tempo ontspoort.
Het is al met al nog een heel gedoe, zo’n huwelijksaanzoek.

Ik kijk naar onze trouwfoto’s in de kamer en prijs me met terugwerkende kracht gelukkig met onze nuchtere Noorderling-eigen aanpak.