Pas

Het paspoort is er. Het nagelnieuwe, nooit eerder vertoonde paspoort waarop de nieuwe naam van de puber pontificaal prijkt.
Het was wat Wobke Hoekstra misschien een ‘tangverlossing’ zou noemen, want het ging niet zonder slag of stoot.
Na ons eerste leuke contact in de geboortegemeente van de puber, bleek onze eigen gemeente te vinden dat de vrolijke mevrouw die ons had geholpen het niet helemaal goed had gedaan. Er was iets mis met de akte en daarom konden ze ons niet verder helpen. Jammer maar helaas. En of we maar contact wilden opnemen met die andere gemeente.
We lieten ons teleurgesteld wegsturen. Eenmaal thuis, ja, toen wist ik wel wat ik had moeten zeggen. Wat was er dan precies niet goed gegaan? En wat moest ik tegen de gemeente-ambtenaar zeggen als die vroeg wat hij of zij aan de akte moest wijzigen, als ik zelf niet eens wist waarom die niet goed genoeg was? En had de gemeente niet beter zelf even kunnen bellen, als collega’s onder elkaar?
Maar dat was thuis, en niet aan de balie waar mijn assertiviteit beter van pas was gekomen.

De gemeente bellen was niet zo eenvoudig gezegd als gedaan, met maar één telefoonnummer op de site, die een bandje gaf waarin een mevrouw zei dat je beter terug kon bellen op een minder druk tijdstip. Op het webformulier dat ik daarom maar invulde kreeg ik als reactie dat de gemeente alles naar de gemeente van mijn woonplaats had gestuurd en dat het daarmee was afgedaan.
Nu ben ik  goed opgeleid en spreek ik een aardig mondje ambtenaars, maar zelfs ik had de neiging mijn hoofd tegen de muur te bonken.
Gelukkig bood een telefoontje naar de eigen gemeente uitkomst en leek het de mensen daar ook beter om even onderling contact te hebben. We konden een nieuwe afspraak maken.

Die viel door allerlei omstandigheden op een dag die op papier zo rustig leek, maar zich uiteindelijk vulde met fysio-afspraken, afzeggingen en uitstel, waardoor ik mij die middag halsoverkop van een andere afspraak naar het gemeentehuis spoedde om daar te beseffen dat ik geen id bij me had. Onontbeerlijk. Mijn aanbod om snel naar huis te gaan en hem te halen werd weggewuifd. Daar was echt geen tijd voor. We moesten een nieuwe afspraak maken.
‘Nou,’ zei ik, in een poging grappig te zijn, ‘er rust niet echt een zegen op…’ maar dat versterkte bij de puber alleen maar het gevoel dat Het Universum hem iets probeerde te vertellen.

Een week later moest het dan echt gebeuren. Vijf minuten voor we weg moesten kon de puber de versgemaakte pasfoto’s niet meer vinden en raasde hij in paniek door het huis. Weer tegenslag, weer dat Universum, zie je nou wel.

Ik bewaarde mijn kalmte, stuurde hem naar de pasfotowinkel die ondanks de lockdown open was (alleen voor essentiële pasfoto’s, hoe dat ook kon worden gecontroleerd). En daar gingen we.

Triomfantelijk legde ik mijn paspoort op de balie.
‘Heeft u als enige het gezag?’
Au.
Ja, want ik maak dit soort levensveranderende beslissingen zonder iemand aan mijn zij. Ik neem afscheid van Grote Mien zonder het met mijn lief te kunnen overleggen. Ik ben de enige die niet alleen over dit afscheid rouwt maar ook het nieuwe begin viert.
Ik knikte alleen maar, want bij alles wat ik zou zeggen zou mijn stem gaan bibberen en dit ging niet om mij.
En nu is het paspoort er. Het is prachtig, en zo zwaar bevochten dat het alleen nog maar waardevoller aanvoelt. Een waarlijk nieuw begin aan het begin van een jaar dat nog helemaal open ligt.