In het studentenhuis waar ik woonde werd alle post in één brievenbus gedumpt. We hadden wel allemaal een eigen busje, maar de meeste postbodes waren lui, in tegenstelling tot de folderjongens en –meisjes die alleen al bij ons huis veertien pakketjes kwijt konden. Het gaf mij, vond ik, als brievenbusleger, het recht om te kijken wat iedereen zoal aan post kreeg en om ansichtkaarten zonder envelop schaamteloos te lezen. Toen al hield ik van post. Van rekeningen werd (en word) ik niet bij, maar zelfs die zijn beter dan geen post. Alles is beter dan geen post.
Dat dacht ik althans, tot ik een bericht in de bus kreeg over een pakketje dat niet bezorgd kon worden. Ik had niks besteld en zat nergens op te wachten. Meteen begonnen er allerlei radertjes te draaien. Moest ik me ergens op verheugen? Een leuk pakje, een verrassing? Of liever mijn enthousiasme temperen omdat het vast een vergissing was, of anders alleen maar reclame…
Ik moest binnen vijf werkdagen contact opnemen met de vervoerder, anders ging het pakje terug naar de afzender. Die er overigens niet op stond. Net zomin als de geadresseerde (was het wel voor mij?) of het zendingsnummer dat ik moest vermelden in mijn mail aan de vervoerder.
Inmiddels bemoeiden ook de mientjes zich ermee. ‘Straks heb je een prijs gewonnen, mam!’ ‘Wat balen dat je niet thuis was!’ Dat vond ik zo langzamerhand ook. Krijg je een keer post, is het vooral frustrerend… Helemaal toen de man die ik na veel gedoe aan de telefoon kreeg aangaf dat het chocola was. En nog meer toen het antwoord op de voor de hand liggende vraag (kunt u vanavond nog komen bezorgen?) nee bleek te zijn. Chocola dus. Maar nog steeds niet duidelijk voor wie, van wie of waarom.
De volgende dag zou ik ook niet thuis zijn, dus de stemming werd er niet beter op. Alles beter dan geen post? Ik hou ervan verrast te worden, maar kennelijk kan mijn nieuwsgierigheid dat niet heel goed aan.
In het studentenhuis kwam een keer een kaart voor ene Joost die niet in ons huis woonde en die we ook niet kenden. De afzender (die ook geen belletje deed rinkelen) had twee vragen: a) heb jij verkering met mijn zus? En b) hebben wij gisteravond echt gezoend? Het huisnummer op de kaart (dat van ons met een toegevoegde letter) bleek niet te bestaan. Want natuurlijk ging ik op onderzoek uit. Helaas ben ik er nooit achter gekomen hoe het met Joost is verdergegaan, en of hij het bij één van de zussen heeft gehouden. Ergerniswekkend, maar nog steeds met stip in de top tien van beste post ever.
Net als het pakje dat overigens keurig de volgende dag kwam en werd aangenomen door de mientjes. Het was chocola, hele lekkere en heel veel en ook nog eens voor mij. Voor mij, voor mij!!! Een heerlijk kadootje van lieve schoonzus M. Zoals ik al zei: alles beter dan geen post.
