Het begon met een heel klein vonkje, het idee. Want zo gaat dat met ideeën; die hebben maar iets kleins nodig: een spotje op de radio, een gerucht, een toevallig opgevangen woord.
Daarna werden onder het genot van een borrel wilde plannen gesmeed. Want zo gaat dat met plannen: die worden groter en wilder hoe langer je erover praat. En hoe meer borrels erbij geschonken worden, hoe enthousiaster de plannenmakers erover worden en hoe meer ze elkaar aansteken om nóg groter en nóg wilder te denken, nóg meer “out-of-the-box”.
En ineens zit je met een min of meer uitgewerkt scenario voor een burendag, zijn er uitnodigingen rondgebracht en kleppert je brievenbus regelmatig omdat iemand het ingevulde strookje terugbrengt. Je tikt mailtjes met vragen over mogelijkheden tot sponsoring door een supermarkt (ja, mits het menu gezonder kan) en subsidie van de gemeente (nee, want twee dagen te laat aangevraagd) en mensen vragen je wat er eigenlijk precies te doen is.
Een zeskamp, zeg je, omdat je weet dat je die wel in elkaar weet te draaien.
En terwijl het evenement steeds dichterbij komt (want zo gaat dat met evenementen waarvan je het gevoel hebt dat ze nog héél ver in de toekomst liggen; die besluipen je als je even niet oplet) zie je het werk dat je moet verzetten en de vele vele beren (en buren) op de weg.
Ineens is dat idee, dat plan, dat vonkje serious business geworden en vraag je je af waar in het proces jij degene bent geworden die de boel coördineert. Alsof je nog niet genoeg op je bordje hebt. Alsof het niet enorm druk is op je werk en je niet op ziekenbezoek hoeft, of misschien naar de fysio omdat je nek vastzit en je niet die ene vriendin al heel lang niet meer hebt gesproken en je niet dringend moet reageren op dat ene quasi-terloopse mailtje en je kinderen niet al genoeg puberen.
Tijdelijke stress, je weet het. Het komt goed. Het komt altijd goed. En als het niet goed komt, dan heeft dat ook zijn onhandige charme. Het is een burendag, niet het wereldkampioenschap voetbal! Je kunt weer rustig ademen en je ploetert vrolijk verder.
En dan, net als je alles onder controle hebt, de spellen zijn bedacht, de boodschappen besteld, de prijs verzonnen, bedenk je dat het weer niet echt meezit en komt het woord “slechtweerprogramma” bij je op. Het enige scenario waar je niet bij had stilgestaan, daar tijdens die leuke borrel met al die fantastische plannen, toen alles nog leek te kunnen en de realiteit ver ver van je bed was.
Want zo gaat dat met de realiteit: die besluipt je altijd op een ongelegen moment, als je er net niet op zit te wachten.
