Schok

Iedere dag huilen. Iedere dag missen.
En dan toch nog regelmatig een schokje bij het besef dat het echt is.
O ja, mijn liefste lief is echt dood. O ja, hij komt echt niet meer terug. O ja. Alsof ik het was vergeten. Alsof ik dat ooit kan.

Ik moest de belastingaangifte doen. Toen ik nog zzp-er was had ik daar heel sjiek een accountant voor, maar nu komt het op mezelf aan. Gelukkig heb ik connecties met verstand van zaken en dat is maar goed ook, want zodra het beter uitpakt dan ik had gedacht (en als je, zoals ik, uit voorzorg met het slechtste scenario rekening houdt is dat al snel het geval), durf ik het niet te geloven en zie ik enge mensen voor me die jaren na dato een fout ontdekken die zij als bedrog zullen kwalificeren en waarvoor ze mij tot aan het eind van de aarde zullen achtervolgen.

Ik heb mazzel met vriendin W die vaker met dit bijltje heeft gehakt. Ze verschijnt met een imposante laptop en een programma dat, zo voel ik aan, alles aankan.
Meteen lijken de papieren die ik bij elkaar heb gezocht en zo zorgvuldig achter één tabblad in een ordner had opgeborgen, ontzettend onbenullig en hopeloos ontoereikend. Nauwelijks beter dan een schoenendoos vol onduidelijke bonnetjes. W. stelt me gerust, lacht met me mee om mijn onhandige gepruts en begint.

Of ik een echtgenoot had, moet ik invullen. Het hele jaar? Waar ik vroeger zorgeloos ‘ja’ in zou vullen moet ik nu slikken.
Nee, niet het hele jaar, belastingdienst. Amper drie maanden.
Dan popt er een nieuwe vraag op: is uw echtgenoot overleden?
Terwijl ik een vinkje in het juiste vakje zet dringt het voor de zoveelste keer tot me door dat het echt waar is.
Als het op zulke officiële formulieren staat moet het wel de realiteit zijn. Zoiets had ik in geen enkele nachtmerrie bij elkaar kunnen verzinnen.

Het is voor de miljoenste keer echt waar.
En ik ben weer oprecht geschokt.