Taart

Mijn vakanties hebben zich nog nooit gekenmerkt door al te veel planning. De heenreis regelen, zorgen dat we de boot kunnen nemen en ergens kunnen slapen, dat vind ik al heel wat. Hoe we de dagen, eenmaal op vakantie, invullen, zien we vanzelf wel. We kijken per dag waar we zin in hebben en waarvoor nog tijd is, als we weer eens lang hebben geslapen en daarna op ons allerrustigst de dag zijn begonnen.

Op deze vakantie die ook familiebezoek is, doen we alles nog een tandje kalmer en relaxt. We willen mijn broer, schoonzus, neef en nicht zien en hobbelen graag een stukje mee in hun leven. Het is geen vakantie van grootse en meeslepende avonturen, maar dat is waarschijnlijk toch niet wat bij ons past. Het gaat er vooral om een fijne tijd te hebben met mensen van wie we houden.

Vandaag staat een loppis op het programma, de rommelmarkt waarop mijn schoonzus wat overtollige spullen hoopt te slijten, maar vooral lekker kan bijpraten met de andere verkopers. Natuurlijk gaan we even langs, al was het maar voor de zelfgemaakte Fika (Zweeds voor koffie of thee met lekkers). We slaan wat geld stuk, kletsen met deze en gene, proeven van het lekkers en daarna gaan we met mijn broer naar zijn huis.

Het is een lome middag, met niet veel te doen. Mijn broer heeft het plan opgevat een appeltaart te bakken en vanzelfsprekend biedt de twintiger zijn hulp aan. Ik strijk ondertussen neer op de veranda. Door de open deur hoor ik ze samen lachen en geiten. Ik kijk uit op de grote tuin die zich nog grotendeels onontgonnen voor mij uitstrekt. Verderop staat het huis van de buren, met daaromheen minstens evenveel land. Het is een rare gedachte dat mijn ouders dit nooit hebben gezien, niet weten waar hun zoon woont of met wie.
En mijn lief ook niet, denk ik er meteen achteraan. Weliswaar heeft hij mijn lieve nieuwe schoonzus leren kennen en misschien heeft hij zelfs de plannen voor dit mooie huis gezien, maar hier geweest is hij niet. De laatste keer dat we hier waren  en bij het stuk grond stonden waarop vooral veel gras en onkruid groeide en mijn broer alleen kon aanduiden waar het huis ongeveer moest komen te staan, bestond mijn gezin ook al uit ons drieën.

De geur van verse appeltaart drijft de keuken uit, en bereikt mij op de veranda. Hij voert me door mijn toch al wiebelige gedachten, ongenadig terug naar de tijd dat mijn lief en ik in het studentenhuis in G woonden. Op de terugweg vanuit de stad zat een Granny’s, een klein winkeltje waar ze verse appeltaart verkochten. De geur van die warme,  pas gebakken taarten kwam je altijd van verre tegemoet, samen met die van de vanillesaus die ze erbij serveerden. Vooral op herfstige zaterdagen, wanneer het buiten koud was en het al een beetje donker begon te worden leek het een walhalla om zo’n lekkere appeltaart te kopen en die dan thuis, als hij nog een beetje warm was met zijn tweeën op te eten. We deden het bijna nooit, want voor een student waren de taarten niet te betalen, maar het verlangen ernaar kan ik moeiteloos oproepen. Als ik moe of natgeregend thuiskom op van die dagen waarop je nauwelijks daglicht ziet moet ik er nog wel eens aan denken, aan die taarten, die geur, de intense wens om die knusse warme winkel binnen te gaan. De herinnering is vandaag zo sterk dat hij pijn doet.

Want ineens is hij daar, ook deze vakantie. Mijn lief. Of liever zijn afwezigheid. De wetenschap dat dit het is, mijn gezin, dat vaak zo incompleet voelt als de pest. Dat mijn broer wacht op de thuiskomst van zijn geliefde, terwijl ik nooit meer blij zal zijn dat mijn lief weer veilig thuis is gekomen. Ik wil niet huilen, maar doe het toch een beetje, daar in mijn eentje op die veranda.

De appeltaart is heel goed gelukt. We nemen een stuk zodra mijn schoonzus thuis is. Het ijs dat erbij wordt geserveerd smelt over de warme appels en de vanillesaus maakt het helemaal af.
Het gezelschap verwarmt beter dan welke taart van Granny’s dan ook, hoe koud en regenachtig de dag ook zou zijn. En toch smaakt de taart bitterzoet op deze dag waarop ik mijn lief zo ontzettend mis.