We hebben het woord “Lunch” verstaan, maar dat is ook het enige. En misschien was het niet eens “lunch” maar iets dat er alleen maar op lijkt en dat onze Nederlandse oren hebben omgezet in een woord dat we tenminste herkenden. Feit is dat de chauffeur van het toeristentreintje waar we in zitten is uitgestapt en naar het theehuis is gelopen.
‘Misschien moet hij alleen maar even plassen,’ opper ik nog. We zijn immers nog maar twee haltes onderweg en ook al heeft het treintje dan een hop-on-hop-off-systeem, dat leek me vooral van toepassing op de passagiers en niet direct op de bestuurder.
Voor een enkele plas blijft hij wel erg lang weg. Het gezin achter ons is inmiddels uitgestapt om de kinderen te laten spelen in de grote speeltuin bij het theehuis. Een ander stel besluit om de omgeving op een andere manier te gaan verkennen. We zouden inmiddels ook wel wat lusten, maar uitstappen om iets te bestellen durven we niet. Voor hetzelfde geld was het toch alleen maar een kwestie van hoge nood en rijdt de trein weg als we net onze lunch voor onze neus hebben.
En dus wachten we.
We wachten als de sukkelige onwetende toeristen die we zijn. En iedereen die ons ziet wachten zal ons als zodanig herkennen. Het is dat er nog een gezin blijft wachten, anders hadden we ons echt volslagen belachelijk gevoeld.
Soms lopen er mensen langs die ons meewarige blikken toewerpen. Een jochie met witblond haar en een ondeugende uitstraling waarbij die van Emil[1] in het niet zou vallen, komt bij ons wagonnetje staan en zegt iets dat aan de reactie van het andere gezin in de minitrein te zien behoorlijk brutaal is.
Misschien hoorde ik zelfs het woord “sukkel”.
Ik lach wat en begin de zelfgesmeerde broodjes uit te pakken. Nu we toch al ontmaskerd zijn als toeristen kunnen we ons net zo goed helemaal laten gaan.
Ik had me harder moeten verzetten tegen het plan van de pubers om met het treintje te gaan. In mijn hart wist ik al dat zo’n ritje in een toeristentrein tot niets goeds zou leiden. Hoogstens tot een geestige anekdote.[2]
[1] Emil: in het Nederlands: Michiel van de Hazelhoeve, een personage uit een Astrid Lindgren-verhaal
[2] Zie ook deze blog: https://www.ingridmulder.nl/uncategorized/anekdote/
