Twintig

Twintig! Twintig is ie, mijn niet-meer-maar-stiekem-toch-nog-wel-een-beetje puber. Twintig jaar op deez’ aard. Nou ja, technisch gezien pas om 23.23 uur, een prachtig tijdstip, ik moet altijd glimlachen als ik het toevallig op mijn digitale wekkerradio zie staan. Nog net op tijd om op de uitgerekende datum geboren te worden, op zondag bovendien. Ons lieve zondagskind.
Het lijkt nog zo kort geleden dat ik op het krijtbord waarop ik ieder jaar een verjaardagstekening maakte “Tiener in da house!” schreef.
En dat terwijl ik toch geen dag ouder ben geworden…

Veel van de herinneringen van twintig jaar geleden lijken antiek. Hoe mijn lief de pc naar beneden tilde en het gevaarte op de eettafel zette, zodat we tijdens mijn zwangerschapsverlof  konden chatten als hij naar zijn werk was ( Pc? Gevaarte? Chatten?) . De dvd-box die hij van een collega had geleend, zodat ik hele seizoenen van “Prison Break” kon kijken, immobiel als ik was die laatste weken. Hoeveel mazzel het was dat onze vaste videotheek (ja, die hadden we toen) ging verbouwen en we spotgoedkoop films konden lenen op voorwaarde dat we er minstens tien meenamen en dat we ze zeker zes weken thuis zouden houden. De films die onlosmakelijk zijn verbonden met de urenlange weeën, het gedoe, de pijn, het telefoontje van de moeder van mijn lief die vroeg of er al nieuws was, mijn lief die opgewekt zei dat er niets te melden was, terwijl ik hem woedend gebaarde dat hij moest ophangen omdat ik hem nodig had.

Hoe de verpleegkundige in het ziekenhuis het moedervlekje op het oor van de baby probeerde weg te poetsen en hoe opgelucht ik zag dat dat niet ging. Dan had ik tenminste een teken, de absolute zekerheid dat ze me niet bij een per ongelukke wissel een andere baby in mijn maag zouden splitsen. Ik weet nog hoe idioot ik die gedachte toen al vond en hoe reëel die tegelijkertijd voelde.

Twintig. Een mensenleven. Hij heeft meer meegemaakt dan ik hem had gegund, een moeilijker pad bewandeld. Maar hij doet het toch maar mooi en mijn trots is niet in woorden te vangen. Tiener-af vandaag. Het maakt me een beetje wiebelig. Het rechtvaardigt in mijn ogen dat ik hem ga lastig vallen met mijn gemijmer. De hele dag lang.

‘Zes jaar geleden zat jij nog in mijn buik,’ zei ik eens in de auto tegen de toen bijna jarige job.
‘Ja,’  klonk het van de achterbank, ‘en volgend jaar is dat zeven jaar geleden!’
Altijd al een nuchter kind geweest, dat joch. En nu een nuchtere twintiger.
Gelukkig heeft hij een moeder die voor het nodige sentiment kan zorgen.