In het begin van deze eeuw werkte ik samen met collega K, die er een sport van maakte om afspraken op lange tot zeer lange termijn te plannen. ‘Laten we over tien jaar met zijn allen afspreken,’ riep hij dan. ‘Om zeven uur bij dit hotel. Dat staat er vast nog wel over tien jaar.’
Jarenlang had ik in mijn agenda verschillende aantekeningen staan met plaatsen, tijden en mensen die bij de afspraak aanwezig zouden zijn. Ik schreef ze ieder jaar braaf over in de nieuwe agenda, altijd met het idee in het achterhoofd dat het nog héél lang zou duren voordat ik er echt iets mee moest. Maar vergeten mocht ik ze natuurlijk niet.
De eerste lange termijn afspraak die zich uiteindelijk voordeed was in 2012. We spraken af bij het Okura hotel, misschien in de vage hoop dat we tegen die tijd genoeg zouden verdienen om daar een etentje te betalen. De afspraak was gemaakt bij het pubquizzen. Dat deden we ook, in die beginjaren 0. Met een paar collega’s vormden we een groepje waarmee we eerst een Indiase maaltijd genoten (met als voornaamste reden dat dat restaurant naast de pub zat) om daarna allerhande vragen te gaan beantwoorden. I was goed in aardrijkskunde, op K en mij kon je rekenen voor jaren tachtig tv vragen, mijn lief die ook wel eens meeging was een kei in de muziekronde. Omdat we de eerste keer dat we meededen veel vragen over James Bond kregen kozen we altijd een Bond-gerelateerde naam, waarbij You only quizz twice het langst mee ging. Eén keer noemden we onszelf anders, Finnegan’s wake, naar een lievelingsboek van een gelegenheidsmeespeler. Net die keer kregen we natuurlijk de vraag wie de schrijver was van dat boek. We keken elkaar een beetje schaapachtig aan, want een vraag missen is tot daaraan toe, maar een vraag over je eigen teamnaam zou wel de ultieme afgang zijn.
‘Weet je wat,’ riep K weer eens, ‘We zien elkaar allemaal over tien jaar, wat vinden jullie ervan?’
Vier van de zes mensen uit 2002 kwamen opdagen. We bleken te arm voor het Okura, maar we hadden een gezellige avond in een ander restaurant. En we maakten meteen een afspraak voor tien jaar later.
In 2015 was er weer een afspraak, met andere mensen deze keer en op een andere plek. Ik had toen nog Facebook en schreef dat ik uit eten ging maar dat ik niet wist met hoeveel mensen of met wie precies. Dat leverde zoveel reacties op van mensen die er een thriller in zagen dat het me inspireerde tot een kort verhaal (te lezen op deze site, bij verhalen: “DE AFSPRAAK”).
Dit jaar is de vervolgafspraak van die eerste keer in de Ierse Pub. De hele dag zie ik er een beetje tegenop en hou ik mezelf voor dat ik ook gewoon niet kan gaan. Of misschien afbellen (al hadden we in 2002 gezegd dat alleen een emigratie naar Australië een goede reden was om niet te verschijnen). De pubers vinden het onzin. Zij redden zich best een avondje alleen en het is toch super leuk? Bij de bushalte twijfel ik nog steeds. Het is koud, eenzaam en druk. Ik moet denken aan die vierde deelnemer die in ieder geval niet komt vanavond. Mijn lief zou hier naast me moeten staan. We zouden ons voorstellen dat juist K het zou zijn vergeten en daar zouden we samen om lachen omdat het te absurd is.
Ik ben de eerste. Aarzelend ga ik het restaurant binnen en installeer me aan een tafeltje voor het raam van waar ik alles goed kan zien. Ik zie er waarschijnlijk uit als iemand die een blind date heeft. Met enige spijt bedenk ik dat ik voor de grap een rode roos bij me had moeten hebben. Of een boek dat ik demonstratief voor me op tafel leg.
Het duurt even voordat ik word aangesproken. I zag me van achteren en besloot aan de hand van mijn haardos dat ik het wel moest zijn. Daarna wachten we. Eerst met volslagen zekerheid dat K er zometeen aan zal komen, maar geleidelijk aan met steeds meer het gevoel dat hij niet komt. Hij zal het toch niet zijn vergeten? K?
Als we hem tenslotte bellen blijkt dat inderdaad het geval. Hij put zich uit in excuses en stelt ons een nieuw etentje in het vooruitzicht.
Een tweede “reünie”, want I en ik laten deze gelegenheid natuurlijk ook niet voorbij gaan.
Misschien is dat wel het mooie van die lange termijn afspraken. Je weet nooit wat er precies uit voortkomt. Ik zet het nieuwe etentje vast in mijn agenda. Dik omrand uiteraard. Ik moet het natuurlijk niet vergeten.
