Versoepeling

En toen kon ik ineens niet meer vasthouden aan mijn beleid om – ondanks de toegestane versoepelingen- alleen naar markt en supermarkt te gaan. Het kwam door het weer. Er komt altijd veel door het weer, daar weten we in Nederland alles van. Blaadjes op de rails, omgevallen bomen, collectief chagrijn door weer een verregend voorjaar.

In dit geval zorgde het weer ervoor dat we de zomerkleding tevoorschijn moesten halen. Voor mij is dat geen probleem. Mijn kast herbergt stapels T-shirts in verschillende vormen, kleuren en mate van sportiviteit.  Maar de kleine puber had volgens eigen zeggen “letterlijk” niks meer om aan te trekken.
Als rechtgeaarde zuinige Nederlandse nam ik dat natuurlijk niet zonder bewijs aan, maar een gedwongen pasrondje gaf haar gelijk: een hansworst was er niks bij.

Ik was vergeten dat het zo ging. Toen ze klein waren groeiden ze met de minuut. Dan was als ze uit school kwamen de broek die ’s ochtends als gegoten zat ineens twee maten te klein.
Misschien merk je het bij pubers minder als je er met je neus bovenop zit, of scheelt het dat ze maar mondjesmaat naar school gaan.
Hoe dan ook moest er  iets nieuws komen. De pubers stonden al klaar met hun laptops. Maar nadat ik een programma heb gezien over wat er gebeurt met retourzendingen ben ik minder enthousiast over online aankopen. Live shoppen dus.
Nog zoiets dat ik bijna vergeten was.

Gelukkig had ik de luxe op een “incourant” tijdstip te kunnen gaan, had de winkel waar ik moest zijn geen rijen buiten en was ik binnen de enige klant. Het hielp me over de schroom van het afwijken van mijn eigen beleid heen. De jongen die me hielp zag er met zijn zwarte mondkapje voor best een beetje intimiderend uit. In vervlogen tijden zou ik hem een beetje eng hebben gevonden.  Blij met klandizie leidde hij me rond in de winkel, informeerde naar de puber, deed goede suggesties. O ja, zo ging dat, zo was dat. Dienstverlening. Persoonlijke aandacht. Hoe kon ik het vergeten zijn. Hoe kon ik het niet gemist hebben, al die maanden.

Bij één shirt twijfelde ik een beetje. Zou de kleine puber het leuk vinden? Ik maakte snel een foto en appte die naar de familie-app. Ik stond al bij de kassa toen het antwoord kwam: het shirt was “puber-approved”.
Ik schoot in de lach en liet het bericht aan de verkoopster zien. Zo voelde dat, inderdaad. Even een praatje maken, even lachen met een vreemde. Het was zo lang geleden dat ik zelfs was vergeten hoe ik dat gemist had.

Ik fietste warempel vrolijk naar huis. Tegelijkertijd was ik een beetje somber. Want ik was nog niet van plan de teugels helemaal te laten vieren, en ik wilde het beleid markt-supermarkt nog een tijdje langer volhouden, had ik mezelf voorgenomen. En nu ik weer weet wat ik precies mis voelt de lockdown en mijn zelfopgelegde beleid daarin ineens weer strenger en moeilijker dan tevoren.
Maar dat kan natuurlijk ook gewoon door het weer komen.