Vijftig

En dan ben je vijftig. Vijftig!
Alsof je niet vorige week voor het eerst met je lief hebt gezoend, alsof je de buluitreiking niet nog maar net achter de rug hebt, gisteren nog de flesjes voor de mientjes stond uit te koken, de geboortekaartjes verstuurde.
Vijftig.

Zonder lief, maar met de liefste pubers van de wereld.
Met kadootjes in bed en een ellenlang gezongen verjaardagslied.
Met een eigen monopoly waar de grote puber uren aan heeft geknutseld.
En met slingers, hopen slingers, binnen en buiten. Naast de Sarahpop van de buuv (waar vooral de plaatsers de grootste lol om hebben gehad, stel ik me zo voor) hing een lange lijn met verkeersbordjes met 50, die gedurende de dag loswaaiden en zo de hele buurt vulden, zodat het niemand kon ontgaan hoe oud ik ben. En het was ook echt niemand ontgaan.

De collega’s lieten een high tea bezorgen die wij als ontbijt verorberden.
Een pensionada onderbrak haar racefietstocht om een aloha-krans te overhandigen die ik de hele dag om moest houden.
Vriendin A kwam uit het verre G en bleef gezellig de hele dag.
Vriendin G appte me ieder uur de top 100 uit een decennium van mijn inmiddels al zo lange leven en stuurde me bovendien een doos met vijftig bonbons (heel wat beter dan de vijftig pingpong ballen die ik haar op haar vijftigste plagerig had gestuurd).
We haalden heerlijke taart en konden lang buiten zitten in een warm zonnetje.
Er stroomden felicitaties binnen, de hele dag, per app, per post, per telefoon, persoonlijk of door de brievenbus.
Zodra het weer kan heb ik een uitje tegoed met een groep heel leuke vrouwen. En ik ga swingen met B, op de klanken van Candy Dulfer.

‘Vijftig is het nieuwe achttien’ schreef iemand. En ik ben het. Ik ben vijftig. Of achttien. Of whatever.
Ik was jariger dan jarig.
Zonder mijn lieve lief, maar met ontzettend veel mensen die mijn hart verwarmen.
En dan kun je je, ondanks je verdriet en het gemis, toch een enorm gezegend mens voelen.

Maar misschien is dat wel alleen maar zo’n vijftigers-ding.