Wakker

J is jarig, zie ik, op de kalender in de wc. Ik ben me er waarschijnlijk nog eerder van bewust dan hij. Het is zeven uur ’s ochtends op zaterdagochtend en de hele wereld ligt nog te slapen. Behalve ik. Ik ben wakker, ziekjes, moe en beneden. Het was laat gisteravond en we hadden geen zin in opruimen, dus de keuken is een puinhoop. Ik heb alle tijd om dat te verhelpen voordat er van mijn huisgenoten enig teken komt. Ik kan de financiën ook meteen wel even doen. Voor de krant is het nog te vroeg, maar mijn ogen zijn toch te waterig voor die kleine lettertjes.

Kan ik paracetamol nemen op een lege maag, vraag ik me af. Google weet het. Google is geduldig en altijd wakker. Ben ik toch niet helemaal alleen.
Ik worstel met de kat die al halverwege de trap is om de rest van het gezin met zijn gejammer wakker te maken. Hij zet zich met al zijn nagels vast in de vloerbedekking in de hoop dat ik het opgeef. Niet vandaag. Niet deze zaterdagmorgen, zaterdagnacht nog bijna. Ik win. Van achter een doos kerstversiering kijkt hij me boos en verontwaardigd maar toch ook met enig ontzag aan.

Flarden van de afgelopen week dringen zich aan me op, een week die ik door de watten in mijn hoofd  niet helemaal  bewust in me heb opgenomen. Een rare week was het, met nare gebeurtenissen vlakbij. Een week die de term ‘de donkere dagen voor kerst’ eer aan doet. Ik denk aan de mensen wier leven voorgoed is veranderd door een incident dat waarschijnlijk minder dan een half uur heeft geduurd. Zo snel kan het gaan. Zo breekbaar is het, alles.
Bij ieder papieren zakdoekje dat ik vol snuit voel ik meer melancholie opkomen, verdriet en medeleven voor al die dingen waaraan ik niets kan veranderen.

Maar hier is alles goed. Ze liggen boven te slapen, de mensen die ik lief heb. En anderen naar mijn hart ergens anders, in hun eigen huizen. Veilig.
Ik hou hier beneden de wacht. Buiten zie ik het langzaam licht worden. Het is de kortste dag van het jaar, en vandaag maak ik ieder sprankeltje licht dat hij te bieden heeft mee.
Vanaf morgen wordt het weer lichter. Dat hoop ik. Dat bid ik. Dat moet gewoon.
Terwijl ik buiten het zwart van de nacht zie veranderen in diep donkerblauw, op dit rare uur tussen slapen en waken doe ik een wens voor meer lichtpunten in 2020.
Mijn zicht vertroebelt een beetje. Maar dat is waarschijnlijk alleen maar vanwege mijn snotterige, waterige ogen.