‘Ik sta al tien minuten naar je kantoor te kijken,’ app ik aan mijn lief. Ik heb vertraging, betekent dat, mijn trein staat stil op een station zonder dat iemand vertelt waarom of hoe lang het nog gaat duren. Ik hoop maar dat ik op tijd ben voor mijn cursus. En dat terwijl ik me zo gehaast heb om de trein te halen.Maar je bent schrijver of je bent het niet, en dus probeer ik ook mijn what’s app-berichtjes wat minder prozaïsch te maken. Geen moment sta ik erbij stil dat het kan overkomen als het bericht van een stalker, een creep die alle bewegingen van degene door wie hij geobsedeerd is wil registreren.
Mijn lief reageert pas laat, als het vertragingsleed allang geleden is en ik op de plaats van bestemming ben. Snel laat ik hem weten dat ik ben gearriveerd. Daarna gaat mijn telefoon op stil en in mijn tas. Mijn cursus begint.
Bij de lunch zie ik wat de autocorrectie heeft gemaakt van mijn haastige typwerk. ‘Ik ben inmiddels gearresteerd.’
Voor een willekeurige buitenstaander neemt de whatsapp-conversatie nu wel een erg vreemde wending, zeker in het licht van hoe je mijn eerste opmerking ook had kunnen opvatten.
Gelukkig hoef ik me geen zorgen te maken over acuut ingeschakelde advocaten die alle politiebureaus in den lande afbellen om te achterhalen waar ik ondergebracht ben. ‘Klinkt goed,’ luidt het antwoord van mijn lief alleen. Je bent de lief van een thrillerschrijver of je bent het niet.
