Zeventien

Gisteren  werd ik zeventien.
Mijn eerste verjaardag die ik (tot ontsteltenis van mijn ouders) niet thuis vierde. Ik maalde er niet om. Er zouden nog genoeg verjaardagen komen, dat wist ik zeker.

Het was de dag van de examenstunt en later op de avond het examenfeest. Omdat er ’s avonds geen bussen meer gingen bleef ik logeren bij een vriendin. Ik danste de hele nacht en bleef langer op dan ooit tevoren, ook al moesten we de volgende dag al om negen uur op school zijn voor de laatste uitleg over de examens.
Om vijf uur waren we thuis en we dronken eerst nog sloten thee voor we ons bed in rolden. De volgende dag was ik niet eens zo heel brak.
Zo gaat dat als je zeventien bent.

Vandaag is mijn jongste zeventien. Zo snel gaat dat, als je zelf eenmaal geen zeventien meer bent. Waar ik bij de twintiger op zijn verjaardag altijd terugdenk aan zijn geboortedag is deze verjaardag toch onlosmakelijk verbonden met de dood van mijn lief.
Het was vier jaar geleden de eerste feestelijke gebeurtenis na zijn overlijden.
Het taartje dat vriendin A voor ons in de vriezer had achtergelaten. Hoe ik koppig vasthield aan de traditie van zingen en kadootjes in bed en manmoedig probeerde te doen alsof mij niet opviel hoe groot het bed was zonder mijn lief erin.
Dat ik nu de balans opmaak: de zoveelste verjaardag zonder vader, tegenover het aantal met. Dat de teller van die laatste op twaalf blijft staan, terwijl de verjaardagen zonder alleen maar toenemen.

Zeventien is ze. Bijna klaar met de middelbare. Bijna volwassen en tegelijkertijd  nog helemaal niet. Nu al meer meegemaakt dan ik op die leeftijd. Meer dan had gemoeten. Zeggen dat ik trots op haar ben is een understatement.

Haar dag begint met voor de zeventiende keer toegezongen worden, in bed, waar de kadootjes al op het dekbed klaar liggen. Ik ben blij dat ik erbij ben, al gun ik haar ook een verjaardag met een hele nacht dansen alsof er morgen geen verantwoordelijkheden op je wachten. Zeventien worden in de rotsvaste overtuiging dat er nog vele verjaardagen zullen volgen.
Verjaardagen vol tradities en het sentimentele geneuzel van haar moeder die er maar niet over uit kan hoe groot ze inmiddels is geworden.

Ach, zeventien worden. Ik weet zo goed hoe dat voelt.
Ik werd het immers gisteren.