Ziek zijn in december

Nooit ben ik zieliger dan in december. Het is de kou, de regen. Het gebrek aan licht en tegelijkertijd het overschot aan lichtjes overal. De aankondigingen voor kerstborrels en – lunches. De kaarten die mij een gezellige tijd toewensen die ik al een paar jaar niet meer associeer met Kerst.
Hoe eenzaam ik me kan voelen als ik de kerstreclames op tv zie of twee oudjes op straat zie lopen, met langzame voorzichtige pasjes naast elkaar, een doos pas aangeschafte kerstballen voorop het rekje van de rollator. Wanneer ik Sinterklaaskadootjes inpak en me de eeuwige items op het lijstje van mijn  lief herinner. Het lijstje waar ik nooit meer iets van hoef te kopen.

Nooit ook ben ik zieliger dan wanneer ik ziek ben. Ik moet wel een teveel aan testosteron hebben want ieder hoestje voelt als de mannengriep. Dat ik van warm naar koud ga en terug en me dus moet ingraven in een fort van dekens om die even later woest van me af te gooien beschouw ik als het samenspannen van het universum tegen mij. Ieder pijntje, kuchje, kraakje wordt uitvergroot tot een probleem van megaformaat en bij elke Netflix-serie die ik kijk moet ik huilen.
Natuurlijk weet ik dat er mensen zijn die er erger aan toe zijn dan ik, maar volgens mijn labiele, aangetaste griep- of coronabrein kunnen dat er nooit veel zijn.

Dat een combinatie van de twee bovenstaande fenomenen zo langzamerhand een traditie is geworden zorgt ervoor dat ik deze maand het liefst zou overslaan. Ziek zijn in december is niet te doen. Het is eenzaamheid in het kwadraat. Het is verdrietig zijn zonder te weten of het door mijn lichamelijke toestand komt of alleen maar door de tijd van het jaar. Het donker buiten is te zwart, de lichtjes bij de andere mensen schijnen feller en gezelliger dan ik kan hebben.

Pas als de Rona eindelijk bijna uit mijn lijf is verdreven zie ik hoeveel mensen hun hulp hebben aangeboden, hoeveel meelevende berichtjes ik kreeg, hoeveel de pubers me uit handen hebben genomen en hoe goed ze voor me hebben gezorgd.
Ik glimlach om de kitscherig gekleurde lampjes in het kerststukje dat ik kreeg en realiseer me dat het aansteken van lichtjes soms ook alleen maar een manier is om het donker te verdrijven.
Voor anderen net zo goed.